„Dlaczego w ogóle o tym mówić?”

 

 *Poniższe dwa fragmenty pochodzą z przekazu otrzymanego w dniu 20 czerwca, 2004 roku, podczas dorocznej Konferencji Światła z Kryonem. Nowina ta na razie nie została ujęta w żadną z Ksiąg Przekazu Kryona ani nie ukazała się nigdzie w całości, prócz strony www.kryon.com w zakładce „channeling” pod bardzo wymownym numerem 033. Przyczyny dla których — moim zdaniem — jak dotąd nigdzie więcej tego nie publikowano są takie, że przekaz zawiera wzmiankę o węzłach i oczkach siatki krystalicznej (o czym Kryon mówi regularnie dopiero od roku 2012) oraz o sposobie nauczania na Lemurii (informacje o Kole Nauki, które zaczynają się pojawiać regularnie dopiero od końca roku 2017). Poza tym można się tu doczytać ważnych przesłanek na nasze obecne czasy, zatem dokonany przeze mnie wybór fragmentów wcale nie jest przypadkowy i doskonale komponuje się z tym, o czym Kryon mówił odnośnie szczepionek, teorii spiskowych i oczywiście o przebudzeniu Nowej Lemurii.*

**1**

Pozwólcie, że opowiem wam coś więcej na temat Lemurii oraz o tym, jak działało tamto społeczeństwo. Możecie się zapytać „Dlaczego w ogóle o tym mówić?” Przyczyna, dla której właśnie o tym pragnę z wami porozmawiać jest taka, że dzięki naszej dyskusji, być może zaczniecie się domyślać, co się dzieje na planecie. Teraz pragnę opowiedzieć wam o Lemurii, o tej pięknej krainie w czasach, zanim zalały ją wody oceanu. Pozwólcie, że opowiem wam jak tam podchodzono do dzieci i szkolnictwa.

W okresie rozkwitu Lemurii ich edukacja była bardzo, bardzo różna od systemu, jaki posiadacie obecnie. Były to czasy przed Atlantydą i ich system szkolnictwa wyglądał mniej więcej tak. Nauczycielki nazywano starszymi. Ogromnie je szanowano, bowiem to one rozpowszechniały kulturę całej cywilizacji. Były więc osobami starszymi wiekiem i należały do najwyższych sfer ówczesnego społeczeństwa. Nie prowadziły jednak szkół, jak to się robi obecnie; szkoły nie posiadały także żadnej administracji, żadnych dyrektorów; ani nie zajmowały się sprawowaniem pieczy nad przebiegiem codziennego życia szkoły. Budynki składały się z małych, oddzielnych sal szkolnych.

Nie było tam żadnego liniowego i wyznaczonego odgórnie programu edukacyjnego. Starsze zbierały się razem i wspólnie decydowały, co dzieci w pewnym wieku powinny wiedzieć. Po osiągnięciu wieku szkolnego rodzice wysyłali dzieci do pobliskich klas. Zazwyczaj starsza [nauczycielka] wraz z dziećmi, wspólnie decydowały czego się należy nauczyć. Następnie dzieci przejmowały kontrolę i wspólnie decydowały o tym, jak szybko się mają tego nauczyć i informowały o tym nauczycielkę. Nauczycielka zgadzała się z tym, co dzieci same postanowiły. Następnie, dzieci często wybierały spośród siebie jednego przewodniczącego, bądź kilku, którzy po kolei przewodzili całej klasie, pomagając w utrzymaniu codziennego rytmu zajęć, w zawiadywaniu życiem szkolnym, utrzymując na uwadze wspólnie obrany cel nauki.

Zatem rola starszej/nauczycielki polegała na tym, aby dzieciom przekazać wiedzę oraz zapewnić, że ją w wyznaczonym czasie opanują. Jednak dzieci miały zdolność myślenia pojęciowego i bywało, że potrafiły wynaleźć drogę do nauczenia się całorocznego programu w jeden dzień! A więc, bez faktycznej znajomości materiału, potrafiły zaplanować najlepszy sposób na jego jak najszybszą naukę i jak tę naukę wkomponować w codzienny rozkład zajęć. Kiedy im się wydawało, że już się tego nauczyły, prosiły nauczycielkę o sprawdzian. Jeśli wszyscy zdali, to cała klasa zasługiwała na koniec roku szkolnego. Wtedy zaczynały się wakacje, prawdziwy cel dzieci w pewnym wieku.

Rok szkolny więc, choć zaczynał się wszędzie o tej samej porze, to nie miał ściśle określonego końca. Dzieci decydowały o jego długości poprzez to, jak szybko potrafiły opanować program. Jest to abstrakcyjne pojęcie, odzwierciedlające wrodzoną w dzieciach umiejętność zrozumienia tego, czego trzeba się było nauczyć bez znajomości konkretnych informacji. Na Lemurii nie było więc ani roku szkolnego, ani wystawiana stopni. Istniał tylko cel osiągnięcia pewnego poziomu wiedzy, zadaniem szkoły było osiągnięcie tego poziomu jak najszybciej tak, aby znów móc się bawić! W tym celu dzieci uczyły się same wiedząc bez wątpienia, że muszą osiągnąć wytyczony poziom.

Wielu z was wykrzyknie na to: „No nie, to zbyt dziwne! Coś takiego nie zadziała, natura ludzka na to nie pozwoli!” Odpowiem wam na to tak: Być może, w 4D natura ludzka na to by nie pozwoliła, ale wielowymiarowe, myślące abstrakcyjnie dziecko potrafi tego dokonać z łatwością! Mówię wam o tym, bowiem jest to podstawowa cecha Dziecka Indygo, o którym mówiliśmy wam tyle lat temu! Wielowymiarowość i umiejętność myślenia abstrakcyjnego jest typowa Lemurianom. Dzieci Indygo mają wiele cech Lemurian.

Wracając do szkolnictwa na Lemurii, jeśli któreś z dzieci okazywało się nie nadążać za resztą klasy, dzieci same to zauważały od razu i zaczynały mu pomagać. To, co obecnie nazywacie zadaniem domowym, na Lemurii było rozumiane jako polecenie, aby każdy uczeń pomagał drugiemu tak, aby cała klasa uczyła się w tym samym tempie. Uczniowie więc dostawali do domu współuczniów do podciągania, a nie zadania do odrobienia. Dla dzieci to było bardzo sensowne, bowiem im szybciej opanowały program roczny, tym szybciej zaczynały się wakacje. Możecie się teraz zapytać: W porządku, a co się na Lemurii robiło z tymi, którzy siali w szkole zamieszanie i sprawiali kłopoty? Czy wszyscy na Lemurii byli aniołkami? Oczywiście, że nie! Zawieście wszelkie osądy, a powiem wam, jak na Lemurii walczono ze złym zachowaniem.

Dzieci same wymierzały kary, ale nie pięściami i docinkami, bowiem wielowymiarowe dziecko umiejące myśleć pojęciowo, tego w swej świadomości nie posiada. Pamiętajcie, że motywacje tego typu świadomości są podporządkowane głównemu celowi całej grupy, a nie walce jednostki o przewodnictwo nad grupą. Dzieci podchodziły do wymierzenia kary bardzo logicznie. Jeśli jeden z uczniów stał na przeszkodzie szybkich wakacji, dzieci najpierw pomagały mu w nauce najlepiej, jak tylko było je stać. Jeśli taki uczeń wciąż stwarzał kłopoty i nie chciał się uczyć, to po jakimś czasie odpadał z klasy. Uczniom raz wyrzuconym z klasy, na podstawie wspólnie podjętej decyzji, już nigdy nie wolno było doń powrócić. Kierowano ich do szkół znajdujących się na peryferiach Lemurii. Taki stan rzeczy po czasie stworzył odłam społeczeństwa, który żył w niesławie i charakteryzował się krótkim życiem, bowiem nie zasługiwał na dostęp do Świątyni Odmładzania, ważnej część lemuryjskiego systemu służby zdrowia.

Możecie powiedzieć, że taki system wymiaru kar był surowy. Macie rację. Biorąc pod uwagę bardziej wyewoluowane standardy, które pod tym względem obowiązują obecnie, ten system był bardzo surowy. Ale tak działał ich system szkolnictwa. Wy, być może, obecnie pochodzicie do tych zagadnień inaczej, ale dzieje się tak, ponieważ w przeciągu historii zdołaliście już zdobyć pewien stopień oświecenia, którego wtedy nie mieliście.

Moje tłumaczenie, na czym polegał system oświaty na Lemurii być może wyjaśni wam, dlaczego Dzieci Indygo, Dzieci Kryształowe i inne Dzieci nowej świadomości mają takie kłopoty w szkole. Wszystkie one posiadają jedną warstwę DNA, która już jest aktywna i pamięta.

**2.**

Pragnę opowiedzieć wam o lemuryjskiej służbie zdrowia. Jak wiadomo, Lemurianie wcale nie mieli wysoko zaawansowanej nauki. Oni nie mieli – jak wy — komputerów. Zamiast nich, posiadali wysoko rozwiniętą wielowymiarową intuicję. Ci z was, którzy wiedzą co potrafi uzdrowiciel za pomocą nakładania rąk, zrozumieją co wam za chwilę przekażę. Wszyscy Lemurianie mieli takie intuitywne zdolności. Ciało jest mądre. Lemurianie, w zależności od tego, jak daleko sięgniemy w czasie, byli o wiele wyżsi od was. Ale, jak była o tym mowa, z czasem stawali się coraz... niżsi i świetnie sobie z tego zdawali sprawę. Z tego możecie się domyślić, że Plejadianie byli od was wyżsi. I tak jest do dzisiaj.

Oto co Lemurianie zdecydowali zrobić z opieką zdrowotną. Większość zasobów społeczności wydawano na zapewnienie, żeby każdy członek był jak najzdrowszy. Nie było żadnych składek na fundusz zdrowia, bowiem ich kultura była pojęciowa. Ich intuicja była wiele bardziej rozwinięta i każdy z nich lepiej rozumiał sens zdrowia z szerszej perspektywy niż tylko zdrowie pojedynczego człowieka. Lemurianie intuicyjnie zrozumieli, że im zdrowsze społeczeństwo, tym lepsza gospodarka. Tam istniało pojęcie posiadania ziemi, ale nie tak, jak je znacie obecnie. Ziemię posiadano wspólnie, zatem wszystkie decyzje związane z ziemią były podejmowane grupowo.

Jeśli ktoś stale chorował, to nie mógł podołać swoim obowiązkom. Taki stan rzeczy wpływał negatywnie na całą grupę, więc szybko się nauczono, że jeśli wszyscy są zdrowi, to i gospodarka jest lepsza. Powtarzam ponownie powód, dla którego przypominam wam czasy Lemurii: Dzieje się tak, ponieważ za niedługo to się w waszej historii powtórzy. Idea, według której ludzie, którzy nie są chorzy mogą kupić sobie ziemię i płacić podatek, zrodzi rewolucyjny pomysł, według którego jeśli rządy zadbają o zdrowie obywateli, to będą miały bogatsze społeczeństwo. Cóż to za pomysł! Oczekujcie zmian w alokacji funduszy i zasobów oraz przewartościowania priorytetów odnośnie tego. Jak możemy najtaniej uzdrowić jak najwięcej ludzi? Jak możemy pobrać z jednego funduszu i przenieść na drugi? Czy kiedykolwiek zastanawialiście się, jak można pozbyć się pewnych chorób w skali globalnej? Wielu z was narzeka: „Ludzkość nigdy nie dojrzeje na tyle, żeby poświęcić wystarczającą ilość pieniędzy na uzdrowienie całych mas”. Macie rację! Znajdziecie więc inną metodę, bardziej pasującą do obecnej natury ludzkiej, dzięki której to osiągniecie. Nie zakładajcie z góry, jak to ma wyglądać, ale zapamiętajcie, że przed wami pojawi się nowe zagadnienie związane z „uzdrawianiem gospodarki”. Jakżeż inaczej mielibyście rozwiązać to, co w tej chwili jest całemu światu tak bardzo potrzebne? Odpowiedź: Szukajcie sposobów na zwrócenie uwagi najbogatszych inwestorów na zagadnienia zdrowotne. Uzdrawianie stanie się inwestycją w zdrowie całego świata! Jak inwestorzy będą czerpać zyski? Wezmą procent PKB rządów, z którymi będą współpracować, a wskaźnikiem wysokości tego procentu będzie wskaźnik „liczby uzdrowień” obliczany przez te rządy. Oczekujcie tego. Jest to konieczne i już teraz wchodzi w życie.