Wysoki
ideał
Przyroda kocha tylko tych, którzy posiadają wysoki
ideał. Nazywa je ona swoimi ukochanymi dziećmi i zna je po imieniu. Pozostali,
którzy nie posiadają żadnego ideału, nie są zapisani w jej księdze. Są oni
pozostawieni w jej podziemiach, piwnicach na przyszłe dni, na przyszłe czasy.
Tak więc, gdy ktoś poczuje się pozostawiony przez Boga, przez Przyrodę i czuje,
iż nikt nie zwraca na niego uwagi, powinien wiedzieć, że przyczyna jest w nim
samym – nie posiada wysokiego ideału. Takie jest prawo. Każdy sam może
wyprostować swoje życie, wyzwolić się ze swoich nieszczęść i cierpień. Każdy
może wyjść z zapomnianych podziemi Przyrody, nawet ostatni człowiek pozostały
na dnie tej piwnicy. Jeżeli stworzy sobie wysoki ideał zacznie pełzać jak
ślimak i po pewnym niedługim czasie wyjdzie na powierzchnię ziemi, znów ogrzany
przez promienie słońca. Wtedy Przyroda powie: „Oto jedno z moich
zmartwychwstałych dzieci”. Czym są śmierć i zmartwychwstanie? – Śmierć
powiązana jest z zapomnianymi dziećmi w piwnicy Przyrody, tzn. z dziećmi bez
wysokiego ideału. Zmartwychwstawanie powiązane jest z tymi dziećmi, które
wychodzą z głębokich piwnic materialnego świata, tzn. z dziećmi posiadającymi
wysoki ideał. By wyjść z takiej piwnicy wymagana jest wola i przykładna wiara.
Często słyszycie, że ktoś mówi: „Ja jem, co mam pod
ręką, nie dobieram specjalnie jedzenia. Ubieram się byle jak, nie robią mi
różnice kolory ani jakość materiału”. Chce on uchodzić za skromnego, który
pogodził się z warunkami. Tak nie jest. Ten, kto je byle co, jest człowiekiem
bez ideału albo z niskim ideałem. Tak żywi się wszystkożerne zwierzę, lecz
człowiek różni się od zwierzęcia. Jedząc powinieneś rozumnie dobierać pokarm.
Przyroda stworzyła wiele różnych pokarmów, lecz ty powinieneś wybrać najczystszy
i najlepszej jakości, który dobrze wpływa na twój organizm. Tak czyni człowiek
z wysokim ideałem!
Przyroda poznaje, które z jej dzieci posiadają
wysoki ideał, a które go nie mają. Z każdą chwilą je sprawdza. Aby mogła
poznać, co jest ukryte pośród fałd ludzkiej duszy, co jest ukryte w głębi
ludzkiego umysłu i ludzkiego serca, jakie popędy i dążenia żywi, umieszcza
człowieka w swoim ogrodzie, gdzie zasadzono wiele drzew owocowych obsypanych
różnymi owocami, różnego gatunku i uważnie obserwuje, które z nich człowiek
sobie wybierze. Jeśli zerwie najlepsze owoce, Przyroda pisze w swojej księdze:
„To jedno z moich mądrych dzieci, z wysokim ideałem. Wyrośnie z niego
człowiek”. Jeżeli jednak zauważy, że jemu się nie chce wejść na drzewo, a
zerwie sobie owoc z niskich gałęzi, Przyroda już ma o nim inną opinię. Pisze w
swojej księdze: „Człowieka z ciebie nie będzie. Nie masz wysokiego ideału”. –
„Co powinienem zrobić?” – Wspiąć się na drzewo i stamtąd zerwać sobie owoc. –
„Jest bardzo wysoko, spadnę”. – Choćby to nawet miało kosztować ciebie życie,
powinieneś się wspiąć. Wtedy Przyroda napisze: „Śmiałe jest to dziecko –
wyrośnie z niego człowiek”. Ktoś spojrzy w górę na szczyt korony, nakieruje
rękę, ale przestraszy się i spojrzy w dół na niskie gałęzie albo na ziemię,
gdzie spadł jakiś owoc, schyli się i go weźmie. Przyroda napisze o nim: „Oto
jedno z zapomnianych dzieci z mojej piwnicy – z niego człowiek nie wyrośnie”.
Pamiętajcie: Przyroda zwraca uwagę na wewnętrzne
dążenia człowieka. Ona tylko stwierdza fakty, obserwuje i notuje to, co widzi.
Zatem, jeżeli odnotowała najlepszą ocenę, to wy jesteście przyczyną. Jeśli
odnotowała w kronice coś, czego wam nie polecała, znów to wy jesteście
przyczyną. Ona tylko notuje fakty takie, jakie są, ani ich nie umniejsza, ani nie
upiększa i na ich podstawie wyciąga swoje wnioski. Wyniki, które wpływają na
wasze życie, biorą się z wyboru, jakiego dokonaliście.
Pewna młoda Egipcjanka o imieniu Eltamar, córka
biednego wieśniaka, odróżniała się od swoich koleżanek tym, że posiadała wysokie
ideały w swojej duszy. Była ona mądra i inteligentna, cnotliwa i skromna. Gdy
wstąpiła do szkoły, nauczyciel ją zapytał: „Eltamar, czy wyjdziesz za mąż czy
pozostaniesz dziewicą?” Ona odpowiedziała: „Ja posiadam tylko jeden ideał w
swoim życiu i zgodnie z nim będę żyć. Jeśli wyjdę za mąż to tylko dla
królewskiego syna. Każdemu innemu, jeśli nie jest królewskim synem, odmówię.
Taki jest mój wybór: albo za syna królewskiego wyjdę, albo dziewicą pozostanę”.
Powiecie, że to głupi wybór. Ta panna nie jest głupia, posiada ona wysoki
ideał.
Na czym polega zastosowanie wysokiego ideału w
Życiu? Jeśli posiadasz jakąś wiarę, jeśli wyznajesz jakieś nauki, jeśli
stosujesz pewne miary, jeśli utrzymujesz jakiś obraz w swojej świadomości,
wszystko to powinno odpowiadać twojemu wysokiemu ideałowi. Skoro posiadasz
serce, umysł, duszę i ducha, powinny one być natchnione przez wysoki ideał. By
twój duch był mocny, byś był synem Prawdy.
Kto jest synem Prawdy? Syn Prawdy jest królewskim
synem, ideałem każdej duszy. Dlatego właśnie, jeśli wyjdziesz rano powitać
Słońce, bądź tam na czas, zanim pokaże się ono na horyzoncie. Przywitaj
pierwszy promień wschodzącego Słońca. On jest najważniejszy, on jest królewskim
synem, on jest synem Prawdy. Ukrywa on w sobie siły i potęgi Słońca. Jeśli nie
przyjmiesz pierwszego promienia, przegapiłeś wschód Słońca. Przyjmij pierwszy
promień i spokojnie wróć do domu. Pierwszy promień niesie bogactwo wszystkich
promieni. Pierwszy promień jest pierwszym owocem wschodzącego Słońca, wielkiego
drzewa Życia. Pozostałe promienie są ostatnimi owocami tego wielkiego drzewa.
Jeśli ktoś powie, że może przywitać Słońce w którejkolwiek chwili, lub może je
obserwować w jakiejkolwiek porze dnia, Przyroda mówi o nim: „Z ciebie człowiek
nie wyrośnie”.
Jeśli wspinasz się w górę i staniesz się
spragniony, nie pij jakiejkolwiek wody. Zatrzymaj się na drodze, rozejrzyj się
i znajdź najczystsze źródło. Schyl się pobierz w swoją rękę i pij z czystej
górskiej wody. Jeśli tak postępujesz, jesteś człowiekiem z wysokim ideałem.
Będzie można na ciebie liczyć. Jeśli powiesz, że możesz pić i stąd i stamtąd,
gdziekolwiek znajdziesz, Przyroda odnotuje, że jesteś człowiekiem bez
charakteru, z niskim ideałem – nie można na ciebie liczyć.
Uczeń okultystyczny wyróżnia się wysokim ideałem.
Gdy pójdziesz do górskiego źródła, jakichkolwiek byś nie napotkał trudności,
schyl się i pij ze środka, z najczystszej wody. Gdy wejdziesz na górę, nie
spiesz się z zejściem na dół, lecz wybierz najpiękniejsze miejsce i usiądź tam
odpocząć sobie. Popatrz na całą okolicę i zachowaj wrażenia z obserwacji
pięknego krajobrazu głęboko w swojej duszy. Gdy zejdziesz w dolinę, nieś w
swojej świadomości wspomnienie o żywym obrazie, o żywym szczycie, na który się
wspiąłeś. Wysokie górskie szczyty, czyste źródła są żywe i pozostają wiecznymi,
niezapomnianymi obrazami w świadomości człowieka.
Stosujcie wysoki ideał wszędzie w swoim życiu!
Jeśli szukacie książki do czytania, znajdźcie książki najsłynniejszego pisarza,
najbardziej krasomówczego kaznodziei. Jeśli chcecie zwiedzić galerię malarską,
pójdźcie na wystawę najwybitniejszego malarza. Czy nie powinniśmy oglądać
również zwykłych obrazów? – Takie obrazy spotykacie na co dzień w swoim życiu.
Wystarczy obserwować ludzi, jak się żywią, jakiego używają pokarmu i kiedy
jedzą, by mieć zwyczajne obrazy przed oczyma. Jeżeli jednak dokonujecie wyboru
wśród obrazów zgodnie z wysokim ideałem, jeden obraz jest wystarczający.
Powinien być on dziełem najwybitniejszego malarza – malarza z wysokim ideałem.
Gdy wybieracie przyjaciela, trzymajcie się tego samego prawa: wybierzcie
najmądrzejszego, najbardziej inteligentnego, najbardziej dobrego, najbardziej
serdecznego. Gdy mąż wybiera żonę lub gdy żona wybiera męża, również powinni
kierować się w swoim wyborze wysokim ideałem. Ten, kto ustępuje przed wysokim
ideałem, sam staje się powodem nieszczęść i cierpień w swoim życiu.
Teraz, my mówimy o poglądach w Życiu, o zasadach,
które trzeba stosować na co dzień. Ktoś powie, że jego ideał nie jest
odpowiedni, nie prowadzi do dobrego zakończenia. Jeśli teraźniejszy twój ideał
nie jest słuszny, zmień go na lepszy. Następna chwila jest w twoich rękach –
wybierz sobie inny ideał. W ten sposób dojdziesz do ideału twojej duszy, który
jest wieczny i prowadzi człowieka na prostą drogę – na Drogę Miłości. Jeżeli
dziś przegapicie pierwszy promień Słońca, następnego dnia możecie go przywitać.
Jeżeli następnego dnia również przegapicie, wasz dzień jest utracony. Jeżeli
dziś przywitacie pierwszy promień, w pozostałe dni również możecie go
przywitać. Tylko w ten sposób możecie polepszyć swoje życie. Najjaśniejsza
myśl, najwznioślejsze uczucie, najpiękniejszy czyn zawierają w sobie pierwszy
promień Słońca, który przenika duszę człowieka.
Jak można polepszyć ludzkie życie? – Można uchwycić
największy i najmniejszy swój błąd i utrzymywać je w swojej świadomości, póki
się ich nie pozbędziesz. Nawet latami je trzymając, nie ustępuj przed nimi.
Wreszcie twoje błędy powiedzą tobie: „Mamy przed sobą człowieka z charakterem,
który zasługuje, by żyć. Ustąpimy tobie swoje położenie i stajemy się twoimi
sługami. Będziesz szedł do przodu, a my za tobą”. Niektórzy uczniowie
przepadają na egzaminach, przechodzą przez niepowodzenia w swoim życiu i szybko
tracą nadzieję. Opuszczają pole bitwy, wyrzekając się swojego ideału i mówią:
„Z nas nic nie wyrośnie. ” – Są to ludzie bez ideału.
Czemu człowiek przychodzi na Ziemię? Czy to jak
przyjście na przyjęcie dla wyżerki? – Człowieka wezwano na Ziemię jak do szkoły
doświadczalnej, by wytestował swój charakter, poznał swój umysł i serce, by
poznał siebie. Gdy usiądzie przy stole, Przyroda szeroko otwiera swoje oczy i
obserwuje, jak trzymasz widelec i łyżkę, jak jesz, jaką chusteczką się
posługujesz i z tego wszystkiego wyciąga wniosek, co z ciebie może wyrosnąć.
Czy uważasz, że jesteś człowiekiem z wysokim ideałem, gdy jesteś zaproszony na
drugą zmianę i jesz z tego samego talerza, z którego wcześniej jadł ktoś inny?
Co robi człowiek z wysokim ideałem? Niesie on w swojej torbie czysty talerz,
łyżkę i widelec, i jeśli nie wymienią brudnego talerza na czysty, on mówi:
„Pozwólcie mi użyć własnego talerza, własnej łyżeczki i widelca”. W ten sposób
powinien postępować uczeń okultystyczny.
Jeżeli chcecie przyjąć gości zgodnie z wysokim
ideałem, powinniście postąpić tak: wypieczcie dziesięć ciast ze świeżej,
czystej, wysokiej jakości mąki, u najczystszego, najlepszego i
najzręczniejszego piekarza. Potem nakryjcie stół białym, czystym obrusem i dla
każdego gościa przygotujcie czysty talerz oraz kawałek świeżego ciasta. Na
talerz połóżcie winogrona, jabłko i gruszkę. Winogrono będzie przyniesione z
najlepszej winnicy, znajdującej się w czystym i dobrym miejscu. Jabłka i
gruszki pochodzić będą z drzew, wyhodowanych zgodnie z wysokim ideałem. Potem
goście usiądą cicho i z dobrym samopoczuciem pożywią się przy stole. Wszyscy
podziękują, wstaną i wyjdą na spacer po pobliskiej okolicy, napiją się wody z
czystego źródła. Taki jest nowy sposób przyjmowania gości.
Spotykacie bogatych ludzi, skrajnie wymagających co
do jedzenia, lecz nie posiadających wysokiego ideału w swoim życiu umysłowym i
moralnym. Dopuszczają się kłamstwa, kradzieży w swoim życiu, jakby to były
zwyczajne rzeczy. Oni dobrze zaczynają, ale źle kończą. Kierują się jakimś
ideałem w świecie fizycznym, lecz na planie duchowym – żaden ideał ich nie
prowadzi. O takiej osobie Przyroda pisze: „Z ciebie człowiek nie wyrośnie”. Gdy
ktoś powie, że potrafi kochać kogokolwiek, nie mówi prawdy. Do teraz nie
spotkałem człowieka, który potrafi kochać kogokolwiek. W słowach to jest
możliwe, lecz w rzeczywistości tak nie jest. Miłość wypróbowuje się w Życiu.
Mówiąc „Miłość”, powinieneś odczuć jej wewnętrzną zawartość i sens. Ten, kto
odczuwa Miłość, może przekształcić swoje życie w jednej chwili.
Kogo może kochać człowiek? – Boga. Najpierw
będziesz kochał Boga, potem swojego bliźniego, a wreszcie siebie. Taka jest
Wielka Prawda w Życiu. Z tego, kto nie zaczyna swojego życia z Miłością do
Boga, nie może wyrosnąć człowiek. Jeśli chcecie przekonać się o prawdziwości
moich słów, prześledźcie historię ludzkiego rozwoju i sprawdźcie, czy istnieje
człowiek na ziemi, który wyrzekł się Miłości do Boga i stał się wielkim. Wielcy
ludzie, geniusze, święci i Nauczyciele ludzkości są ludźmi kochającymi Boga.
Niektórzy zaoponują: „Gdy będziemy nauczali o Miłości do Boga, zapomnimy o
ludziach i o swoich relacjach z nimi”. – Nie zapomnimy o ludziach, lecz
wprowadzimy w ich życiu wysoki ideał. Gdyby wszyscy dążyli do pierwszego
promienia Słońca, do wielkiej Boskiej Miłości, współczesny świat rozwijałby się
prawidłowo. Współcześni ludzie mieliby dużo siły, cieszyliby się zdrowiem i
bogactwem.
Wielu mówi o sobie, że posiadają tak wielkie serca,
iż obejmują nimi wszystkich ludzi, całą ludzkość. To tylko słowa nie
odpowiadające prawdzie. Kochać człowieka oznacza znać go. Kochanie całej
ludzkości wymaga znajomości wszystkich ludzi. Jednak swego bliźniego zna tylko
ten, kto może naprawić jego błędy. Zatem jeśli kochasz wszystkich ludzi jesteś
w stanie naprawić ich błędy. Czy tak jest w rzeczywistości? Mówisz, że kochasz
całą ludzkość, a nie możesz znieść swojej żony, która jest członkiem tej
ludzkości. Masz syna i córkę, lecz nie porozumiewasz się z nimi. Jest
niemożliwe, byś znał człowieka, kochał go i jednocześnie nie mógł porozumieć
się z nim. Zatem, twierdzenie że kochasz wszystkich ludzi nie jest prawdziwe,
nie odpowiada prawdzie. Kiedy możesz poznać człowieka? – Wtedy, gdy kochasz
Boga. Miłość do Boga prowadzi do poznania bliźniego i siebie samego. To czyny
człowieka szczęśliwego i gotowego do wykonania Woli Boga.
Jakkolwiek by nie mówić do współczesnego człowieka
o Miłości, on zawsze miesza ją z uczuciami i nastrojami i mówi: „Moje serce
płonie z miłości, znam miłość”. To, co płonie i spala, to nie Miłość. Są to
promienie czarnego światła niosące śmierć i rozkład. Plamią one i wypaczają
ludzką duszę. Czy uważacie, że Wielki Stwórca wszechświata może nabrać się na
miłość ludzi? Czy uważacie, że przejawy rozumnej Żywej Przyrody mogą zostać
pomylone z ludzkimi przejawami? Bóg rozpoznaje to, co swoje, tzn. to, co
Boskie, gdziekolwiek by ono nie było. Bóg wiecznej błogości kocha w człowieku
Dobro i Prawdę. Jest powiedziane w Piśmie Świętym: „Pokochałeś prawdę w
człowieku”. Najbardziej wywyższona, najczystsza, najpiękniejsza u człowieka
jest Prawda.
Ktoś chce wiedzieć, czy rozumny świat interesuje
się jego zwyczajnym życiem. Ludzie mogą interesować się zwyczajnymi rzeczami w
Życiu, lecz nie Rozumne Istoty. Jeżeli jesteś pierwszym ze sług u bogatego pana
i dziesięć innych służących tobie usługuje, czy twój pan również powinien się
tobą opiekować? On wie, że inni służący znają twoje potrzeby i je zadowalają.
Jeden ze służących czyści twoje ubrania, drugi – twoje buty, trzeci porządkuje
twój pokój itd. – „Czy twój pan jest zadowolony z twoich wypucowanych butów?” –
Twój pan nie zwraca uwagi na twoje buty, lecz interesuje go służący, który je
czyścił. Jeśli kierował się on wysokim ideałem i oczyścił buty swojemu
bliźniemu według wszystkich reguł swojej sztuki, zdobędzie on uwagę swego pana,
który powie: „Ten człowiek ma ideę, na niego można liczyć”.
Jak zastosujecie wysoki ideał w swoim życiu? Jeżeli
żona chce uszyć koszulę swemu mężowi i weźmie pierwszy lepszy materiał, który
ma pod ręką, potem uszyje ją byle jak, to nie posiada ona wysokiego ideału.
Skoro chce uszyć koszulę mężowi, powinna przejść cały bazar w poszukiwaniu
materiału odpowiadającego wymaganiom wysokiego ideału i uszyć ją według
wszystkich reguł sztuki. To jest żona z wysokim ideałem. Mąż powinien postąpić
w ten sam sposób, gdy zechce kupić materiał na suknię dla żony. Nie powinien
zadowolić się pierwszym lepszym, na jaki natrafi, byle tylko zamydlić oczy
swojej żonie. Powinien włożyć dużo wysiłku w poszukiwanie najlepszego materiału
i następnie zanieść go najlepszej krawcowej. Gdyby żona i mąż postępowali
według reguł wysokiego ideału, Przyroda napisałaby o nich obojgu: „Oto ludzie z
charakterem, posiadający wysoki ideał i dokonujący najlepszego wyboru!”.
Masz przyjaciela i pragniesz podarować mu książkę
do czytania. Zwiedzisz wszystkie księgarnie, aby wybrać najbardziej wartościową,
najbardziej treściwą książkę, dzięki której twój przyjaciel mógłby wywyższać
się (wzrastać), którą pamiętał będzie całe życie. Twoja przyjaźń opiera się w
takim wypadku o wysoki ideał. Chcesz napisać kilka myśli na pamiątkę swojemu
przyjacielowi. Co zrobisz? Jeśli przepiszesz coś z byle jakiego źródła, nie
jesteś człowiekiem z wysokim ideałem. Jeśli przepiszesz coś od Petko
Sławejkowa”[1] o pieniążku, w stylu: „Pieniążku,
pieniążku, wszechmocny królewiczu...”, czy będziesz zadowolony? Pieniądz nie
jest ideałem i nie może napędzać ludzkości. Napisz jedną myśl, ale sprawdzoną,
doświadczoną. Wyciągnij tę myśl z głębi swojej duszy. I gdy twój przyjaciel
przeczyta ją, zachwyci się nią i będzie ci wdzięczny. A Przyroda napisze:
„Wyrośnie z ciebie człowiek”.
Ktoś mówi, że kogoś kocha. Dlaczego go kocha? – Za
jego ładne oczy i brwi. Drugi kocha swego przyjaciela za jego ładne usta,
trzeci – za ładny nos. To jest niezrozumienie Miłości. Miłość nie jest
powodowana jakimiś zewnętrznymi cechami. Jeśli kochasz kogoś za jego cechy
zewnętrzne, pokazujesz, że posiadasz niski ideał. Kochać swego przyjaciela,
oznacza dostrzegać w nim tę dobrą cechę jego charakteru, która wyróżnia go od
pozostałych ludzi. Ta cecha jest niezmienna – na niej zawsze można polegać.
Dobrą cechą w charakterze człowieka nie są ani jego piękne oczy, ani piękne
usta czy nos. Jest ona na najwyższym miejscu, na szczytach jego życia. Gdy
znajdziesz dobrą cechę u swego przyjaciela, zerwij ją i trzymaj w sobie jako
święty dar. Wtedy Przyroda znów napisze: „Będzie z ciebie wielki człowiek!”
Masz nauczyciela, zachwycasz się nim i mówisz: „Mój
nauczyciel zna wiele nauk – fizykę, chemię, matematykę, astronomię – jest on
uczonym człowiekiem”. Wiedza nie określa człowieka. Nie ona czyni człowieka
uczonym. Co innego charakteryzuje nauczyciela. Natomiast, wiele wiedzy,
nieobrobionej, stanowi niepotrzebny ładunek, z którym niewielu daje sobie radę.
Wiedza zewnętrzna to tylko dekoracja kapelusza. Istotny jest sam kapelusz, a
nie jego wstążeczka. Nauczyciel mówi do swojej uczennicy: „Kup sobie
najładniejsze nakrycie głowy, ale bez żadnych ozdób”. Ona idzie ze swoją
koleżanką na zakupy. Wybiera sobie najładniejszy egzemplarz, lecz modystka mówi,
że bez wstążeczki kapelusz nie stanowi nic szczególnego. – „Nauczyciel
powiedział mi, abym kupiła kapelusz bez żadnych ozdób”. – „On nie zna się na
tym. Jeśli umieścisz na nim wstążeczkę, kapelusz stanie się jeszcze
ładniejszy”. Jej koleżanka upiera się przy dodatkowej wstążeczce i uczennica
znów ustępuje – ozdabia nakrycie głowy i myśli: „Nauczyciel będzie zadowolony z
mojego kapelusza”. Nie, kapelusz stracił swoją wartość. Dlaczego? – Bo
odpowiada cudzym ideałom.
Wyobraźcie sobie, że jesteście pisarzem, który
otrzymał od swojego przyjaciela piękne pióro ze złotą stalówką. Przychodzi
pewien twój znajomy, widzi pióro i umieszcza na nim duży drogocenny kamień.
Przyjdzie następny i umieszcza kolejny klejnot. Chcesz pisać swoim piórem, lecz
jest ci trudno – umieszczone na nim drogocenne kamienie sporo ważą. Stopniowo
również twój umysł odczuwa trudności, myśli już nie wylewają się tak lekko i
płynnie, jak wcześniej. Czym są te ozdoby w Życiu? – Są to doczesne, tymczasowe
ideały, poglądy współczesnej ludzkości, współczesnych uczniów i ludzi
religijnych. Nie rozumieją oni siły tego, co Boskie, co przenika duszę ludzką
niczym iskra i rozpala w niej wieczny ogień. Mówią: „Niech znajdzie się
człowiek, który zawiesi mi na szyi diament, choćby nie odpowiadający wysokiemu
ideałowi”. Tak nie wolno. Jest sens w zawieszaniu na szyi diamentu, ale wtedy,
gdy jest on największy, najpiękniejszy, najczystszy. Taki powinien być wasz
ideał. Jeśli ktoś chce umieścić na waszej szyi mały, ledwie widoczny diamencik,
nie dajcie się namówić. To, co nosicie na zewnątrz i wewnątrz siebie, powinno
być zgodne z wysokim ideałem, w przeciwnym razie – wcale się tym nie zajmujcie.
Dążcie do tego, co najwyższe, najpiękniejsze, najlepsze, najczystsze na
świecie. Taka jest Prawda, którą powinniście umieścić w waszych duszach,
sercach i umysłach.
Mówić ludziom o wysokim ideale, oznacza iść zgodnie
z prądem wielkiej rzeki Życia. Dokąd płynie ta rzeka? Tego wieczoru mówię wam o
wysokim ideale, wyrażanym poprzez to, co najwyższe, najpiękniejsze, najczystsze
i najlepsze na świecie. Jest to pierwszy promień wychodzący z Boskiego
Początku. Jeśli pojmiecie ten promień, staniecie się uczniami i ludźmi.
Będziecie z tych, którzy rozumieją Prawdę jako wysoki ideał swojej duszy.
Jeżeli spóźnicie się i nie przyjmiecie pierwszego promienia, znajdziecie się w
położeniu zapomnianych dzieci na dnie piwnicy. Ta piwnica jest dla zwyczajnych
dzieci nie dla niezwykłych, tzn. Boskich. Bo właśnie dla tych dzieci został
stworzony wielki, wyższy świat.
Każdy mówi o tym, co w nim żyje. Człowiek z wysokim
ideałem mówi o wysokim ideale, kochający mówi o Miłości, prawdomówny – o
Prawdzie, mądry – o Mądrości. Zatem, kochający mówi o Miłości, a strachliwy – o
strachu. Który z nich zyskuje? – Ten, który mówi o Miłości. Mądry mówi o rzeczach
mądrych, a głupi – o bzdurach. Mądry buduje a głupi – niszczy. Mądry pisze, a
głupi – przepisuje. Który z nich zyskuje? – Mądry, głupi zaś – traci. Pewien
syn bogacza mówi, że nauczył się podpisywać na przekazach wysyłanych przez jego
ojca. Życie wielu sprowadza się tylko do podpisywania. Oni tylko księgują, że
wzięli tyle od tego, od tamtego wzięli, co innego. Gdy Przyroda spojrzy na
człowieka, który tylko bierze, a nic nie daje, zapisuje: „Z tego mojego dziecka
nic nie wyjdzie! Ono nauczyło się tylko podpisywać, a samo nic nie potrafi
napisać”.
Co jest wymagane od współczesnego człowieka? – By
naśladował drogę Wyższych istot, Białych Braci, uczniów Wszechświatowego
Bractwa. Niosą oni wyższy ideał w swojej duszy. Oni myślą, czują i działają
zgodnie z wymaganiami tego ideału. Gdy któraś z tych Istot zdecyduje się zejść
na Ziemię, wszyscy doradzą mu by poszedł pośród najlepszych ludzi, tzn. ludzi,
którzy dążą do wysokiego ideału. Do kogo idzie Nauczyciel? – Do tamtego ucznia,
którego dusza drży dla swojego Nauczyciela. On odwiedzi go i powie sobie: „Tu
mieszka jeden z moich uczniów, który posiada wysoki ideał!” Jeśli przejdzie
koło domu ucznia, który nie posiada powiązania ze swoim Nauczycielem, ten
ostatni powie: „Tu mieszka jeden z zapomnianych uczniów”. On przejdzie koło
jego domu, nie pozostawiając mu niczego.
Tylko kilka słów wyraża ideę wysokiego ideału: to,
co najwyższe, najpiękniejsze, najbardziej sprawiedliwe, kochające prawdę –
wszystko najlepszej jakości. Umieśćcie wysoki ideał w swojej duszy i
zobaczycie, jak polepszy się wasze życie. Potrzebne jest jego stosowanie. Gdy
uznasz, że twoje serce jest puste, wiedz, że nie masz Miłości. – Co robić, by
zdobyć Miłość? – Wstawaj rano każdego poranka i wychodź na zewnątrz przywitać
Słońce. Jeśli uchwycisz pierwszy promień, już otworzyłeś swoje serce dla
Miłości. Pierwszy promień oznacza pierwszą myśl, pierwsze uczucie, które
przechodzi przez twój umysł i serce. Gdy wstajesz rano ze snu, zapisz swoje
pierwsze myśli i pierwsze uczucia, które cię wzruszają. Pod tym względem
Przyroda jest skrajnie wymagająca. Gdy pewne dziecko budzi się ze snu, ona
zatrzymuje się nad nim z zapartym tchem i drżeniem, wsłuchuje się, by
zrozumieć, jaka jest pierwsza myśl, która przeszła przez jego głowę, jakie to
pierwsze uczucie poruszyło jego dziecięce serce. Jeśli ty, dziecko Życia, wraz
z powstaniem ze snu pomyślisz najpierw o Bogu, o Jego Miłości wypełniającej
twoją duszę i czujesz wdzięczność za wszystkie dobra, jakie się tobie daje,
Przyroda zapisuje: „Z tego dziecka, będzie wielki człowiek!”
Wykład Nauczyciela Beinsy Duno
wygłoszony przed Ogólną Klasą Okultystyczną, dnia 11 września 1923 roku w Sofii
[1] Sławejkow
Petko Raczew (1827-1895), bułg. poeta, folklorysta i publicysta.
© Tłumaczenie: Gerasim Stojczew Galitonow
Podziękowania dla Alicji Kiejko za
pomoc w pracy nad polską wersją
Copyright (c) 1997 Publishing
House "Byalo Bratstvo" All Rights Reserved
Web-site with url: http://www.beinsadouno.org
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz